Beenmergpunctie

Voor de beenmergpunctie scheet ik wel even peentjes. In mijn omgeving had een ieder die daarover ook maar iets zinnigs te melden dacht te hebben me gewaarschuwd voor de helse pijnen van zo'n onderzoek. Om een roesje moest ik vragen, volledige narcose was nog beter.
De verpleegkundige van de dagbehandeling zei dat ik met een roesje veel te lang op de afdeling zou moeten liggen. "Geen roesje, want je houdt een bed bezet". Die motivatie nam mijn angst niet weg.
Met bed en al werd ik over de gang naar het "punctiekamertje" gerold. Een heel klein kamertje, waar vijf mensen me stonden op te wachten. Een grootse ontvangst. Waren al die mensen daar om me vast te houden als de ergste pijn toe zou slaan? Misschien moest ik wel op een houtje bijten.
De verpleegkundige stond aan de ene kant van het bed, de internist i.o. en haar baas aan de andere kant. Twee dames zaten aan een klein tafeltje heel luid te praten, over een vakantie in Denemarken.
Ik kreeg een prikje, moest op mijn zij gaan liggen en mijn been optrekken. De instructies waren nauwelijks te verstaan, vanwege Denemarken. De pijn viel heel erg mee, maar één ding heb ik goed begrepen…….in februari is het zelfs in Legoland een troosteloze bende!