Wachtkamer

In de wachtkamer van radiotherapie zat een echtpaar van een jaar of 70. Mevrouw moet behandeld worden aan een hersentumor. Omdat dit de eerste keer was waren ze erg nerveus.
Haar man wist te vertellen dat er 12 mm regen gevallen was in zijn tuin. 'Als boerenzoon weet je dat je leven lang precies, ook al ben je dan zelf geen boer geworden'.
Tot voor kort hielden ze schapen, die overdag graasden op de dijk. Toen ze zelf wat ouder werden moest een Schotse Bordercollie helpen bij het binnenbrengen van de schapen. Het was een geweldig dier, één keer fluiten en hij wist precies wat er gebeuren moest. Zelf hoefden ze niets meer te doen, ze liepen wat over de dijk en de hond bracht de schapen binnen. Onlangs is de hond overleden, toen moesten de schapen weg. En nu zitten ze hier.

De volgende dag zat er een vrouw van ongeveer 35. Haar man was net binnen om bestraald te worden aan een tumor in zijn been. De huisarts had na het diagnostisch onderzoek gezegd: 'Of het nu goed- of kwaadaardig is, het been moet er af!' En nu zitten ze hier.
Ik zit daar ook, iedere dag en ken al veel mensen van gezicht. Patiënten van radiologie zijn heel herkenbaar. Ze zien er heel slecht uit of hebben een kaal hoofd. Soms herken je ze aan de tekening op de borstkas, die aangeeft waar bestraald moet worden. Ondanks alles zijn het net Harley rijders. Ze groeten elkaar allemaal.